متن آهنگ جوونه شهریار

زیر یه سنگ سیاه
پونه ای زد جونه
سر در آورد از تو خاک
آسمون رو ببینه

سایه سیاه سنگ
افتاده بود رو تنش
سردی پیکر سنگ
مونده بود رو بدنش

خسته شد نشست رو خاک
اون جونه قشنگ
نتونست بیاد بیرون
از زیر سینه سنگ

گفت که:
"زیر سنگ سخت
من غریب و اسیرم
زیر این حجم کبود
جون میدم, من میمیرم."

سنگه تا حرف و شنید
قلب سنگی اش شکست
گفت که:
" با این همه درد
نمیشه اینجا نشست
لبه پرتگاه جنون
لغزید و افتاد توی رود

چه قشنگ کار سنگ
تو سکوت شعر من
رسیدن به اوج عشق
قصه سقوط سنگ

یکی هست که میگذره
از خودش ببین چه سخت
سنگه افتاد ته رود
تا جونه شد درخت