نمی دونی چه سخته وقتی که شب می رسه هیچکسی توی خونه منتظرت نباشه نمی دونی چه تلخه وقتی که برمی گردی فکر سلام هیچکس توی سرت نباشه خسته که از راه میای خونه ی سوت و کورت خالی نشسته باشه بغض هزارتا غربت تو عمق ناامید گلو شکسته باشه
دستای بی حس تو چراغو پیدا کنه اما دلت بگیره نخوای که روشن بشه ترس اتاق خالی توی دلت بشینه خونه پر از وحشت تنها نشستن بشه خسته که از راه میای خونه ی سوت و کورت خالی نشسته باشه بغض هزارتا غربت تو عمق ناامید گلو شکسته باشه
کی میشه وقتی میام دست صمیمی تو درو به روم وا کنه؟ درو به روم وا کنه؟ شب دیگه شب نباشه روشنی خونمون ظلمتو رسوا کنه ظلمتو رسوا کنه خسته که از راه میای خونه ی سوت و کورت خالی نشسته باشه بغض هزارتا غربت تو عمق ناامید گلو شکسته باشه
