مرغِ باغِ ملکوتم نیَم از عالمِ خاک / چند روزی قفسی ساخته اند از بدنم ای خوش آن روز که پرواز کنم تا برِ دوست / به هوای سرِ کویش پر و بالی بزنم
کیست در گوش که او می شنود آوازم / یا کدامیست سخن مینهد اندر دهنم کیست در دیده که از دیده برون مینگرد / یا چه جانست نگویی که منش پیرهنم
تا به تحقیق مرا منزل و رَه ننمایی / یک دَم آرام نگیرم نفسی دَم نزنم من بخود نامدم اینجا که بخود باز رَوم / آن که آورد مرا باز بَرد در وطنم آن که آورد مرا باز برد در وطنم
تو مپندار که من شعر بخود میگویم / تا که هشیارم و بیدار یکی دَم نزنم شمسِ تبریز اگر روی به من ننمایی / به خدا قالبِ مُردار بهم درشکنم به خدا قالبِ مُردار بهم درشکنم
