من مث گم شده در مه که میون جاده مونده تو همون راه بلدی که منو تا خونه رسونده منم اون باغ برهنه توی سرمای زمستون اما تو دشت بهاری شهر نور همسایه اون من همون شکست خورده سر غصه روی زانوش تو مث مرهم دردی می گیری غصه رو بر دوش منم اون نفس بریده توی واپسین دقایق اما تو هوای عشقی توی رگهای شقایق من مث ترانه ای که آرزوشه لب گشودن اما تو کتاب عشقی پر واژه سرودن من مث گم شده در مه که میون جاده مونده تو همون راه بلدی که منو تا خونه رسونده منم اون باغ برهنه توی سرمای زمستون اما تو دشت بهاری شهر نور همسایه اون من همون شکست خورده سر غصه روی زانوش تو مث مرهم دردی می گیری غصه رو بر دوش
دکلمه: (من یه رویای زمینی جون می دم تو دامن خاک تو همای آرزوها همدم آسمون پاک من یه دیوار ته بن بست بی خبر از بی نهایت تو مث راهی که بازه روی درهای حقیقت)
من مث گم شده در مه که میون جاده مونده تو همون راه بلدی که منو تا خونه رسونده منم اون باغ برهنه توی سرمای زمستون اما تو دشت بهاری شهر نور همسایه اون من همون شکست خورده سر غصه روی زانوش تو مث مرهم دردی می گیری غصه رو بر دوش
